Νίκος Κοεμτζής: Το έγκλημα για ένα ζεϊμπέκικο...και η τιμωρία της "θύμησης"

Συνάντησα τον Νίκο Κοεμτζή για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2008, έτσι τυχαία σε μιά βόλτα με γνωστούς στήν Αθήνα στο Μοναστηράκι. Θυμάμαι περπατούσα με ένα ξάδελφο μου, γυρεύοντας παλιούς δίσκους απο βινύλιο και με αρπάζει ο ξάδερφος απο το μανίκι ξαφνικά και μου λέει: "Βρε σύ, ξέρεις ποιός είναι αυτός εκεί στη γωνιά που στέκεται και πουλά βιβλία;"

Κοιτάζω και βλέπω ένα κύριο μετρίου αναστήματος με ένα μπλέ κουστούμι να κρατά ένα βιβλίο και δίπλα του ένα μεγάλο καλάθι με πολλά αντίτυπα ενός βιβλίου.  Η αλήθεια ήταν ότι όλοι όσοι περνούσαν κοίταζαν και ψιλοψιθυρίζαν ό ένας στο αυτί του άλλου. "Είναι ο Κοεμτζής", μου ψιθυρίζει, διότι είμασταν σχεδόν δίπλα του, "αυτός μωρέ που τους έσφαξε για μιά παραγγελιά και του έβγαλε τραγούδι και ο Σαββόπουλος. 

---

Γνώριζα βέβαια την ιστορία, μιά και όταν έγινε το φονικό ήμουν μαθητής στην Αθήνα και είχε γίνει τότε μεγάλος ντόρος με το φονικό και την δίκη του Κοεμτζή. Πετάγομαι έτσι και εγώ, σαν εξυπνάκιας και του λέω:" Γειά σας! Είστε πολύ γνωστός!  Μπορώ να έχω ένα αυτόγραφο;!" Ο ξάδερφος με ξανατραβά απο το μανίκι και μου ψιθυρίζει: "Ρε βλήτο... δεν είναι σινεμά εδώ, πρέπει να αγοράσεις και ένα βιβλίο για να σου το υπογράψει!" Ψιλοψάρωσα εγώ, με κοιτούσε ο Κοεμτζής, με κοίταζε κι ο ξάδερφος, είπα ένα χαζό "γειά σας!" και την έκανα!

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος απο τότε, ξανεβρέθηκα στην Αθήνα, δυστυχώς για την κηδεία του αγαπητού ξαδέρφου, ξαναπάω Μοναστηράκι, αυτή τη φορά για να μιλήσω με τον Κοεμτζή, τελικά εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα ήταν άρρωστος όπως μου είπαν εκεί οι καταστηματάρχες και θα ερχόταν μετά το μεσημέρι. Δεν είχα και ιδιαίτερα κέφια εκείνη την ημέρα και ειδικά μετά απο την κηδεία, έτσι το να μιλήσω στον Νίκο Κοεμτζή, δεν ήταν και η προτεραιότητα μου!

Όπως και νά 'χει ξαναβρέθηκα στο Μοναστηράκι το Οκτώβριο του ίδιου χρόνου και νάτον μπροστά μου. Του συστήθηκα, αγόρασα και δύο βιβλία (Την βιογραφία του πουλούσε ο άνθρωπος), τον παρακάλεσα εάν θέλει να τα υπογράψει (Το δεύτερο ήταν για μιά φίλη δημοσιογράφο που είχε παρακολουθήσει όλη την ιστορία του) και προσπάθησα να του κάνω καμμιά δυό ερωτήσεις. Μου είπε έτσι απλά, " Νεαρέ μου ξέρεις πόσες φορές την ημέρα λέω την ιστορία την δικιά μου, το βάσανο μου; Άμα όμως επιμένεις... ρώτα." Κάπου ένοιωσα λίγο άβολα. Λέω μέσα μου, έκανε ότι έκανε, τον βάλανε φυλακή, τέλως πάντως πλήρωσε το τίμημα, ποιός είμαι τώρα εγώ να του συμπεριφέρομαι σαν να είναι ατραξιόν τσίκου; 

Τον πλήρωσα, τον ευχαρίστησα, είπαμε καλή συνέχεια και τράβηξα τον δρόμο μου. Στα πέντε μέτρα με φωνάζει. "Έλα να σε πώ κάτι αδερφέ", μου λέει. Πλησιάζω και μου λέει το εξής: "Ο μεγαλύτερος τιμωρός και ψυχρός δικαστής, να το ξέρεις είναι η θύμηση. Είτε αγαπήσεις ώς τα μπούνια, ή ακόμα είτε κάνεις κακό σε κάποιον, η τιμωρία σου ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΣΩΣΤΟΣ δέν είναι κανένας άλλος απο το σαράκι της θύμησης που θα σε τρώει κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο. ώσπου αναπνέεις" 

Γύρισε να μιλήσει σε κάποιο πελάτη και απομακρύνθηκα σκεφτικός. Τελικά, μετά απο χρόνια, αναπολώντας διάφορες ωραίες στιγμές τις δικής μου ζωής, ώς επίσης και κάτι άλλες όπου τα έκανα σμπαράλια ή πλήγωσα ανθρώπους που με αγαπούσαν και αγαπούσα... θυμήθηκα τα σοφά λόγια ενός ανθρώπου που σε μιά στιγμή απόλυτου σκότους τερμάτισε τρείς ζωές. 

Έτσι απλά, βρε παιδιά, ΔΕΝ αξίζει τον κόπο να είμαστε ΛΑΘΟΣ. Κάποια μέρα, θα το μετανοιώσουμε πικρά και το τραγικό της υπόθεσης είναι όταν τα άτομα που "ζημιώσαμε" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πλέον κοντά μας για να απολογηθούμε τουλάχιστον... Όχι το ότι η καθυστερημένη συγγνώμη θα κάνει και τίποτε, αλλά έστω... έτσι εγωιστικά να νοιώσουμε ότι χαζοπροσπαθήσαμε. Η ουσία είναι ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ Η ΖΗΜΙΑ ! Αυτά...

Καλή σας Κυριακή

Κωνσταντίνος Ν. Κουβαράς
Αρχισυντάκτης CYLIFE News

---